هادی تهرانی

هادی تهرانی

• متولد 1954
• معمار ایرانی-آلمانی

زندگی نامه

هادی تهرانی ،معماری ایرانی است که بزرگ شده آلمان می باشد. تهرانی، علاقه وافری به کارهای نشدنی دارد و مایل است در معماری، هر کار غیر ممکنی را به ممکن بدل سازد. او در میان مردم آلمان از احترام زیادی برخوردار است و آثاری که دارد، در سطح بین المللی به عنوان الگو و نمونه شناخته می شوند.

هادی تهرانی در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۵۴ در تهران متولد شد. او تنها شش سال از سن خود را در ایران زندگی نمود و به همراه خانواده‌ خود در سال ۱۹۶۰ به آلمان مهاجرت کرد. در سال 1977 و بعد از طی کردن دوره دبیرستان، تهرانی تحصیلات خود را در رشته معماری در دانشگاه صنعتی (براونشوایک) آغاز نمود و در سال 1984 از این دانشگاه فارغ‌ التحصیل شد. وی برای مدتی در حین این که بر پروژه‌های معماری کار می‌کرد، در مدرسه‌ عالی (آخن) نیز به تدریس پرداخت.
تهرانی از نوآوری، خلاقیت و استعداد شگرفی در رشته‌ی خود بهره مند بود. بنابراین توانست در کنار دو معمار خبره آلمانی به نام جینز بوت و کایریشتر، یک دفتر معماری به نام BRT در سال ۱۹۹۱ در هامبورگ راه اندازی کند. این شرکت معماری تاکنون توانسته خود را به‌عنوان معروف ‌ترین و برترین شرکت معماری در اروپا معرفی نماید و 104 کارمند دارد؛ درحالی‌که در زمان تأسیس، تنها 10 کارمند داشت. تهرانی نه فقط در شهرهای آلمان مانند مونیخ، کلن، فرانکفورت، هامبورگ، برلین و غیره طرح‌های بدیعی را به نام خود ثبت کرده، بلکه در بسیاری از شهرهای توریستی جهان مانند دبی، مسکو، استانبول و رم نیز می توان آثار او را مشاهده کرد.

بهره گیری فراوان از شیشه در نمای ساختمان، یکی از فاکتورهای کلیدی در موفقیت او می باشد. به خاطر اعتقاد تهرانی به این که سه فاکتور، یعنی نور، هوا و ویوی اتاق در ساختمان ها اهمیت زیادی دارند، در بیش تر کارهای او از کف تا سقف، شیشه دیده می شود. او سعی می‌کند با استفاده از شیشه، بنا را از لحاظ این فاکتورها در بهترین سطح استاندارد قرار دهد. از میان آثار او که نمونه های خوبی در استفاده از شیشه هستند، می‌توان سازه بزرگ قوس برلین را مثال زد که ساختمانی به شکل کمان شکل و تمام شیشه‌ای می باشد. قوس فولادی این ساختمان، ۱۴۰ متر ارتفاع دارد و بر روی یک رودخانه بنا شده است.

این بنا تا مدتی ازنظر بسیاری از معماران و متخصصان، غیرقابل اجرا بود، ولی از آن جایی‌که تهرانی به کارهای نشدنی علاقه عجیبی دارد و مایل است هر کار غیر ممکنی را به ممکن بدل کند، با بررسی و سعی زیاد توانست این سازه بزرگ را اجرایی کند. از دیگر آثار شگفت انگیز او، ساختمان اداری (Doppelxx) در هامبورگ می باشد. هادی تهرانی، همچنین از طراحان جزایر مصنوعی (نخل دبی) بود. از دیگر دستاوردهای این معمار ایرانی موفق می توان به ایستگاه مرکزی راه‌آهن (هانوفر) و ایستگاه راه آهن فرانکفورت اشاره کرد.

تهرانی بیش از چهل پروژه بزرگ را از زمان تأسیس دفتر معماری (BRT) طراحی نموده و در سه مسابقه از ۲۸ مسابقه بزرگ دنیا که در حیطه معماری برگزارشده اند، برنده بوده است. یک نمونه از پروژه‌های عظیم او که در دست‌ساخت است، بزرگ‌ترین پاساژ اروپاست که در حدود چهار صد میلیون یورو اعتبار برای آن منظور شده است. هادی تهرانی اعتقاد دارد که ساختمان‌ها هویت‌دارند و ما در کنار آن‌ها احساس هویت بیشتری پیدا می کنیم، پس باید آن ها را به گونه‌ای معماری کرد که احساس خوبی ایجاد کنند.

می‌توان به‌جرئت گفت که کارهای تهرانی از بالاترین حد استاندارد برخوردارند. او در مصاحبه‌ای که با مجله (Wild) انجام داد، درباره رموز موفقیت خود این گونه گفت: “من همه را‌ه‌ها را به روی خود باز می‌ بینم و از نظرم کار نشدنی وجود ندارد.” او همچنین گفت: “من توجه بسیاری به محیط اطراف خود دارم و از آن الگو گرفته و برای ارائه طرح‌های خود استفاده می کنم. من در دفتر کار خود کامپیوتر ندارم و تنها معماری می باشم که به آن اعتقاد نداشته و فقط به هوش و قدرت ذهنی تکیه می‌‌کنم.”
بیش تر افرادی که با تهرانی ارتباط دارند این موضوع را فهمیده اند که او از هوش فوق‌العاده و ذهن خلاق بهره مند است.

اعتقادات هادی تهرانی در معماری

تهرانی اعتقاد دارد که یک معمار خوب باید طراح خوبی هم باشد. تهرانی با تعداد زیادی از طراحان آلمانی مانند پروفسور هانس اولدیش و مهندس اولدیش نتر ارتباط داشته و قصد دارد یک شرکت طراحی لوازم اداری به نام (T+B) راه اندازی کند که همه لوازم آن را با بالاترین سطح کیفیت طراحی نماید. یکی از ایده‌های جالبی که تهرانی در ذهن خود دارد، ساخت وسایل اداری تاشو می باشد که مثل لپ‌ تاپ در یک جعبه جا شوند.

یکی از هدف های پشت این ایده، استفاده از یک اتاق، به صورت همزمان در نقش اتاق کار، اتاق خواب و اتاق نشیمن است، به نحوی که وسایل موردنیاز هر یک از این اتاق‌ها در یک چمدان جا ‌‌شود و در صورت لزوم از آن ها استفاده گردد. تهرانی همچنان به یک آینده‌ درخشان فکر می‌کند. او برای خود، ساختمانی در سال ۱۹۹۸ ساخت و همه وسایلش را طبق سلیقه خودش طراحی نمود. تهرانی در کنار دو تن از دوستان معمار خود در این ساختمان زندگی می‌کند و مجرد است.

پروژه های هادی تهرانی

پروژه های تهرانی بدون در نظر گرفتن مرزها، فراتر از ملیت ها و رشته های تخصصی به اجرا در آمده اند. نخستین ایستگاه راه آهن “با اصول معماری سبز” در فرودگاه فرانکفورت آلمان و”Crane Houses” که در کلن واقع است، به شکل قابل توجهی به نمادهای شاخص شهری بدل گشته اند. در همه پروژه های تخصصی و ظاهرا تحقق ناپذیر تهرانی از معماری و طراحی شهری تا طراحی داخلی و محصولات مورد استفاده در طرح ها، همه ترکیب بندی ها و عناصر، به شکل هماهنگ و بدون نقص با هم در تعامل می باشند.ابوظبی، برلین، دبی، هامبورگ، استانبول، کپنهاگ، رم، مسکو، بمبئی و تهران برخی از شهرهای بزرگی هستند که پلان های آن ها به صورت روزانه در حال طراحی و شکل گیری است.

دوچرخه الکترونیکی، میز کنفرانس (تونت)، صندلی چرمی (والتر نال)، آشپزخانه مدولار (پاگن پول)، چراغ ها (زوم تیبل / لوییس پولسن)، نمایشگاه ها و فروشگاه های شاخص (کیتون) نیز به فهرست آثار او در کنار ساختمان های بلند مرتبه، دفاتر اداری، دفاتر دولتی، مراکز خرید، بازار سهام، ایستگاه های راه آهن، مدارس و دانشگاه ها تعلق دارند.

تهرانی، یک طراح موفق   

استفاده از وسایل معمولی که در ساخت آن‌ها توجه و دقت لازم اعمال نشده و طراحی آن ها به صورت سطحی صورت گرفته، یکی از موضوعاتی است که این معمار ایرانی را خیلی ناراحت می‌کند. او در این رابطه می گوید: “وقتی یک معمار با سعی فراوان، بنایی را با بالاترین سطح معماری و به زیباترین حالت ممکن اجرا می‌کند، باید وسایلی که در این ساختمان، مورد استفاده قرار می گیرند نیز در بالاترین سطح استاندارد و طراحی قرار داشته باشند. همین موضوع، علت علاقه هادی تهرانی به طراحی وسایل روزمره است؛ از میز و صندلی گرفته تا کیف و فنجان و غیره. او در این زمینه نیز استعداد زیادی دارد. او کل این وسایل را زیر ذره‌ بین برده، اشکالات آن ها را می‌‌گیرد و طرح‌هایی نو و مبتکرانه ارائه می کند.

افتخارات هادی تهرانی

• جایزه معماری پروژه دوپل – اکس اکس – ٢٠٠١
• جایزه معماری طراحی ساختمان بورس تهران – ٢٠١٢

• مصالح نمای یک ساختمان باید انعکاسی از زمینه موجود آن باشند.

در ابتدای روند طراحی یک ساختمان، ایده اصلی، طرح مسیری که ما می‌خواهیم در توسعه نما طی کنیم، مشخص می سازد. ایده طراحی نما از داخل ساختمان و همچنین زمینه شهری آن نشات می‌ گیرد. متریال ها و ساخت‌مایه نمای یک ساختمان به طور خاص باید انعکاسی از زمینه موجود آن باشند. البته این بدان معنا نیست که تنها راه حل درست، همیشه اقتباس از زمینه می باشد. تفاوت یا تضاد با محیط، گزینه‌های معنادار دیگری می باشند، تا زمانی که طراحی با عملکردهای مورد نیاز هماهنگ باشد.

(در مصاحبه با Katharina Sommer، انتشار یافته در وب‌سایت Detail Online، 2018)

• در معماری معاصر ایران، تفکر حاکم بر حجم خارجی به نقشه و جزییات نفوذ پیدا نکرده است.

ایران، تاریخ و پیشینه هنری دیرینه‌ای دارد. در همه جای شهر، شما با موضوعات جالبی برخورد می نمایید. در کلیات، ساختمان‌ها یک سری جعبه‌ خاکستری هستند، ولی در جزییات می‌توان دید که معماران با یک سلیقه به دنبال موضوع خاصی هستند. توجه معماران شهر به جزییات، قابل توجه می باشد؛ از نرده‌ها گرفته تا باغچه‌های کوچکی که در مقابل خانه‌ها ایجاد شده است. به نظر من، بهترین کاری که معماران جوان ایران می‌توانند انجام دهند، این است که خصوصیات و تفاوت‌هایی که مخصوص ایران است و می‌تواند نقطه قوت معماری این کشور به شمار بیاید را پیدا کرده و آن ها را گسترش دهند.

از طرفی می‌بینم که از تکنولوژی در اجرای بناها به شکل صحیح بهره گرفته نمی‌شود. معماران ایرانی باید تکنولوژی های روز دنیا را به خوبی شناخته، آن ها را برای اجرای پروژه‌ها مورد استفاده قرار دهند و آن ها را دست و به جا به کار ببرند. وقتی از خارج به پروژه‌های جدید نگاه می‌کنید، خیلی به معماری اروپایی و معماری روز دنیا شباهت دارند، اما وقتی به تکنولوژی مورد استفاده برای ساخت آن ها دقت می‌کنید، می‌بینید که فاصله دارند.

در ایران، تفکر حاکم بر حجم خارجی به داخل نقشه و جزییات نفوذ پیدا نکرده است. استعداد، سلیقه، پیشینه و تاریخ برای خلق معماری ایرانی موجود است. فقط باید به آن توجه کرد و برایش اهمیت قائل شد. شهرهای ایران خیلی بکر به نظر می آیند و جای کار معماری زیادی دارند و من با توجه به چیزی که دیده‌ام به آینده معماری ایران و درخشیدن آن در جهان خیلی خوشبین هستم.

(در گفتگو با سام طهرانچی و رامین صفری‌راد، انتشار در مجله شارستان، ش 30 و 31، زمستان 89 و بهار 90)

• ایده‌ خود را تا آخرین جزئیات هر بنا دنبال می نمایم.

این که یک ساختمان و اتاق‌های آن را به سادگی تعریف کنم، برای من کافی نیست. خواسته من این است که روی ادراک فضایی معماری و عواطفی که مردم را به محیط پیوند می‌دهد، اثر بگذارم. تنها وقتی می‌توانم این کار را کنم که چیزی فراتر از تعیین حدود اتاق‌ها در پلان را عهده دار باشم. این که من لوازم و اثاثیه هر اتاق را مشخص می‌کنم، به خاطر این است که می‌خواهم ایده و کانسپت معماری‌ خود را تا آخرین دیتیل های هر ساختمان دنبال نمایم.

اگر بخواهم یک اتاقی با فضایی کامل و بدون نقص خلق کنم، ضروری است شخصاً برای پوشش کف، اسباب، مبلمان و حتی چیزهایی مثل گلدان‌ها و فنجان‌های چای‌خوری نیز اهمیت قائل شوم. در این رویکرد، ارتباط میان معماری و طراحی اجزای آن خیلی محکم است. جنبش باهاوس نیز روی همین رویکرد به عنوان تنها روش تبدیل یک خانه، محل کار یا هر بنای دیگر به یک اثر هنری کامل تاکید نمود. این رویکرد، برای اشکال معاصر زبان معماری هم تنها روش متقاعد کننده‌ای می باشد که نتیجه منسجمی از نظر ادراک فضایی و طراحی اجزا ایجاد می کند.

(در مصاحبه انتشار یافته در وب‌سایت  Siedle، 2010)

• کامپیوتر نمی‌تواند به تنهایی طراحی نماید. مغز شما باید به صورت مدام فکر کند.

کامپیوتر قادر نیست به خودی خود طراحی نماید. مغز شما باید به طور مدام فکر کند، تصویر را ببیند و تصمیم گیری کند که به چه دلیلی کاری را انجام داده یا چیزی را انتخاب می نماید.

(مجله شارستان، ش 30 و 31)

گردآوری : تحریریه آس پوینت